Një kujtesë për gjeneratat e reja: Historia jonë nuk duhet harruar

Mbi trojet shqiptare, regjimet diktatoriale serbo-sllave të ish-Jugosllavisë ushtruan dhunë, nënshtrim dhe spastrime të vazhdueshme ndaj shqiptarëve të pafajshëm. Për fat të keq, edhe sot ka tendenca dhe sjellje politike që rikujtojnë mentalitetet e vjetra shtypëse, duke tentuar të mohojnë liritë dhe të drejtat e shqiptarëve në trojet e tyre etnike.

Në çdo periudhë të pushtimit, kanë ekzistuar edhe shërbëtorë të pushtuesve, njerëz që për interesa personale apo nga frika u vunë në shërbim të regjimeve antishqiptare.

Sejdo Bajramoviç (7 korrik 1927 – 1993)

Një nga figurat më të përfolura të kolaboracionizmit shqiptar në Jugosllavi,
Sejdo Bajramoviç ishte një ushtar dhe politikan kosovar, i njohur kryesisht për rolin e tij të diskutueshëm në vitet dramatike të shpërbërjes së Jugosllavisë. Ai shërbeu për një periudhë të shkurtër në vitin 1991 si ushtrues detyre i kreut të shtetit të Jugosllavisë,një post që e fitoi jo nëpërmjet vullnetit të shqiptarëve të Kosovës, por përmes manipulimeve të Slobodan Millosheviqit.

Biografia dhe ngritja e tij politike!

I lindur në Kamenicë, Bajramoviç u zgjodh anëtar i Presidencës së Jugosllavisë duke “përfaqësuar Kosovën”, pasi Millosheviqi bëri presion për të larguar Riza Sapunxhiun nga posti. Në të njëjtën kohë, ai u përdor për të bllokuar ardhjen në krye të shtetit të Stipe Mesiçit, përfaqësuesit kroat, duke e shpallur njëanshmërisht presidencën “jo funksionale”.

Pas suprimimit të legjislaturës së Kosovës më 1989, Bajramoviçi u emërua nga Kuvendi i Serbisë si përfaqësues i Kosovës — një akt që mohoi vullnetin e qytetarëve dhe rendin kushtetues të krahinës.

Pse u kujtua si “kuisling”?

Besnikëria e tij e plotë ndaj Millosheviqit dhe mungesa e çdo legjitimiteti demokratik e bënë atë sinonim të: “kuislingut” (tradhtarit të popullit),

Merita e tij e vetme para emërimit ishte grada e rreshterit të klasit të parë në Ushtrinë Popullore të Jugosllavisë, një karrierë modeste, por e përdorur nga regjimi për të maskuar represionin e tij ndaj shqiptarëve.

Në kujtesën historike shqiptare, figura të tilla mbeten dëshmi se si pushtuesit gjithmonë kanë kërkuar përfaqësues fiktivë për të justifikuar shtypjen. Prandaj, gjeneratat e reja duhet të kuptojnë jo vetëm historinë e dhunës, por edhe rrezikun e bashkëpunimit me padrejtësinë.