Evolucioni i rrezikshëm

Mr.Ali Hertica

Një demonstrim është një grup njerëzish që mblidhen së bashku për të tërhequr vëmendjen ose për të protestuar kundër diçkaje. E drejta për të demonstruar është e sanksionuar në ligj. Shpesh kam ndjesinë se ekziston një mundësi e tretë. Librat, gazetat, shfaqjet apo raportet televizive nuk kanë më nevojë të ndalohen, jo sepse askush nuk i lexon dhe nuk i shikon, por sepse nuk ka rëndësi nëse lexohen dhe shikohen apo jo.

Megjithatë, demonstrimi duhet të regjistrohet paraprakisht te kryetari i komunës ku po zhvillohet demonstrata. Regjistrimi nuk kërkohet për një demonstrim me një person. Herë pas here lexon një artikull kritik në gazeta që do të ishte i rrezikshëm në çdo diktaturë që respekton veten. Gazetari do të rrezikonte të zhdukej në një birucë të lagur dhe copëza e gazetës do të mbahej me kujdes nga disidentët në një vend të fshehtë në shtëpi. Por këtu ato artikuj nuk shkaktojnë rrudhë. Nëse ministrat ose sekretarët e shtetit duan të nxjerrin ligje diçka, ata udhëzojnë nëpunësit e tyre civilë të hartojnë një projektligj. Nëpunësit civilë përfshijnë palët për të cilat propozimi është i rëndësishëm. Ata po shkruajnë gjithashtu një Memorandum Shpjegues për projektligjin. Kjo shpjegon se si dhe pse e projektligjit.

Më pas propozimi shkon në portalin zyrtar. Ky është një takim i zyrtarëve të lartë. Pas portalit zyrtar, projektligji hyn në nënkëshill, konsultim i ministrave të përfshirë në përmbajtje,projektligji nuk do të jetë publik gjatë përgatitjeve zyrtare. A nuk do të ishin ndonjëherë xhelozë shkrimtarët dhe gazetarët belgë fshehurazi kur shohin se fjalët ende mund të thumbojnë diku tjetër.”Nuk ka fare kuptim të godasësh”. Lëre vendin, ne bëjmë çfarë të duam. Kur njëqind njerëz demonstrojnë në Iran apo Kinë, i gjithë shtypi botëror shikon. Nismëtarët e këtyre peticioneve (përkatësisht mjekë, avokatë dhe njerëz nga bota akademike dhe kulturore) janë përpjekur prej javësh të marrin një përgjigje nga qeveria belge. Për të parandaluar që mesazhi ynë të përfundonte në një grumbull të madh, njëri prej nesh e dorëzoi personalisht letrën. Jo një herë, por disa herë. Dy muaj më vonë, më në fund erdhi një përgjigje nga një prej bashkëformatorëve të atëhershëm. “Jo, më falni, nuk ka takim. Mënyra për të zënë! Dhe përveç kësaj, kjo është më shumë diçka për Evropën.’ Eh? A është larguar papritur vendi ynë nga Bashkimi Evropian.

Kështu e trajtojnë protestën e qytetarëve ,po, por kjo është demokratike. Është votuar dhe vendos shumica.” Më falni, por kjo është e pakuptimtë. Demokracia bëhet kështu një diktaturë mes dy zgjedhjeve. Ky është një evolucion i rrezikshëm. Veçanërisht në një kohë kur zgjedhjet politike paraqiten si vendime teknokratike pa alternativë, nevojitet protesta dhe konfrontim i gjallë. Në fund të fundit, çfarë bëni me qeveritë që dëmtojnë interesat e pakicave që nuk i kanë votuar? Apo çfarë bëni me të pazërit? Të padokumentuarit, brezat e ardhshëm, planeti? Qeveria e re po zbaton edhe masa që janë krejtësisht të kundërta me atë që ishte premtuar gjatë fushatës zgjedhore. Duhet pranuar që nuk ka asnjë ligj që i detyron politikanët të mbajnë premtimet e tyre, por nuk mund ta bësh një gjë të tillë pa u ndëshkuar, apo jo, se janë të pakënaqur me politikën e tij. Por ata nuk duhet të presin pesë vjet për të shprehur pakënaqësinë e tyre, derisa të mund të ngjyrosin përsëri një top. Nëse ka pasur ndonjëherë një kohë për të nisur një plan që mund të shërojë Tokën dhe gjithashtu të riparojë ekonomitë tona të shkatërruara dhe komunitetet tona të fragmentuara, është tani.