Çfarë fshihet pas dorëheqjes së Zeqirija Ibrahimit?

ÇFARË FSHIHET PAS DORËHEQJES SË ZEQIRIJA IBRAHIMIT?

Dorëheqja e Zeqirija Ibrahimit nga pozita e kryetarit të Alternativës, e shpjeguar publikisht si hapësirë për “energji të re”, në fakt ngre një sërë çështjesh thelbësore brenda koalicionit VLEN. Pas kësaj doreheqjeje qëndron një realitet politik shumë më kompleks, i cili lidhet me krizat e brendshme, devijimet strategjike dhe orientimin e ri që po merr grupimi.

Deklaratat për “vizion të ri”, “projekt të ri” dhe “kauzë të re” nënkuptojnë qartë se modeli aktual i funksionimit të VLEN-it ka dështuar.
Ky është një pranim i heshtur se strategjia ekzistuese nuk ka sjellë rezultatet e pritura, se pozicionimi i deritanishëm ka prodhuar pakënaqësi të konsiderueshme dhe se lidershipi aktual nuk po arrin të unifikojë strukturat e koalicionit.

Në momente të tilla politike, kur një nga liderët deklaron se “nuk mund të ofrojë më shumë”, kjo zakonisht përkthehet në mungesë mbështetjeje të brendshme, humbje të kontrollit mbi
proceset dhe mospajtim me kursin politik që po ndiqet.

Dorëheqja e Ibrahimit vjen në një kohë kur VLEN përballet me kritika të forta publike, veçanërisht lidhur me afërsinë me VMRO-në e Mickoskit, nënshtrimin në vendime kyçe dhe mungesën e rezultateve konkrete për qytetarët shqiptarë. Në këtë kontekst, largimi i tij duket si një distancim i heshtur nga drejtimi që po merr koalicioni dhe nga mënyra si po menaxhohet raporti me qeverinë aktuale.

Përmendja e vazhdueshme e “unifikimit të VLEN-it” është një tjetër sinjal që zbulon probleme të thella të brendshme: rivalitete mes partive, prishje të balancës së pushtetit dhe tensione për funksionet qeveritare. Në këtë situatë, dorëheqja e Ibrahimit paraqitet si sakrifica e parë për të shmangur përplasjet e hapura brenda koalicionit.

Zgjedhja e deputetit Bekim Sali si ushtrues detyre në krye të Alternativës tregon qartë orientimin e ri të VLEN-it: kërkimin e një figure më të kontrollueshme, më të pajtueshme dhe më të harmonizuar me drejtimin politik në të cilin po lëviz grupimi. Kjo lëvizje i hap rrugë marrëveshjeve të reja me partnerin qeverisës, duke shmangur pengesat që paraqiste lideri i deritanishëm.

Në thelb, dorëheqja e Ibrahimit nuk është një akt i thjeshtë formal, por një produkt i tensioneve të brendshme, presioneve politike dhe mosmarrëveshjeve strategjike brenda VLEN-it. Ajo synon të ruajë imazhin e koalicionit para opinionit publik dhe të krijojë iluzionin e ndryshimit, pa ndryshuar realisht drejtimin politik.

Përfundimisht, kjo dorëheqje nuk flet për energji të re, por për një krizë të re politike brenda VLEN-it, një krizë që vetëm sa ka filluar të bëhet e dukshme.