Rrënojat nuk i bëjnë shoqëritë por qeveria

Mr .Ali Hertica
Pavarësisht se sa të dukshme janë problemet mjedisore dhe sa të qarta janë ndikimi i tyre në produktin e brendshëm bruto ose çfarëdo që dikush e konsideron si barometër të prosperitetit, nëse situata socio-ekonomike është përgjithësisht e pajetueshme për popullsinë, interesi për situatën mjedisore do të jetë minimal. Një shembull nga Evropa: pjesë të mëdha të Evropës Qendrore dhe Lindore janë të bekuara me fusha të gjera, pyje dhe këneta, sisteme lumenjsh dhe zona bregdetare, secila me një pasuri të jashtëzakonshme flore dhe faune. Menjëherë pas rënies së Murit, dukej se mjedisi dhe natyra në Evropën Qendrore dhe Lindore po rimëkëmbeshin. Fundi i komunizmit dhe futja e tregut të lirë do të siguronin korrigjimet e nevojshme, duke i bërë problemet ekologjike jo më shumë se fenomene margjinale. Por me krizën e madhe socio-ekonomike në shumë vende të Evropës qendrore dhe lindore, vëmendja ndaj politikës mjedisore u zvogëlua gjithashtu. Gjithashtu rezulton veçanërisht e vështirë atje, në një kohë kur shumica dërrmuese e popullsisë po përpiqet të sigurojë nevojat më themelore, të tërheqë vëmendjen dhe përpjekjet ndaj problemeve të tjera.
Për një kohë të gjatë, siguria, stabiliteti dhe lakueshmëria e shoqërisë sonë ishin shenjat dalluese të të menduarit socio-politik në rajonin tonë. Sot, “fshati ynë”, “vendi ynë”, nuk janë më qendra e botës ku gjithçka është e lakueshme dhe e kontrollueshme. Vendimet e organizatave ndërkombëtare dhe Bashkimit Evropian ndikojnë në çdo fshat, çdo qytet, çdo qytetar dhe çdo grup interesi. Bota është bërë fshati ynë. Ne duhet të përshtatemi me këtë ndryshueshmëri të institucioneve dhe strukturave.5
Një karakteristikë tjetër e kësaj epoke është se e gjithë përgjegjësia i kalon qeverisë. Publiku bën thirrje për politikë më transparente dhe të besueshme dhe për institucione më funksionale. Me të drejtë! Por ku është shoqëria kur qytetarët kërkojnë që politikanët të qëndrojnë në kursin e duhur, ndërsa ata vetë refuzojnë të marrin përgjegjësi dhe ende janë shumë shpesh të gatshëm të gjejnë boshllëqe ligjore? Por të thuash dhe të shkruash se qytetaria përgjegjëse është një parim i rëndësishëm i një demokracie që funksionon mirë nuk do të thotë që përgjegjësia e qeverisë zvogëlohet. Qeveria duhet të vendosë udhëzime të qarta në lidhje me atë që është dhe nuk është e lejueshme, të sigurojë legjislacion të shëndoshë, burime financiare dhe fuqi punëtore për të zbatuar në mënyrë efektive atë politikë. Qeveria duhet të vazhdojë të marrë drejtimin, por të sigurojë që publiku ta ndjekë nga afër.
Arsyeja kryesore pse nuk e bën mjedisin problem është, sigurisht, biznesi i saj kryesor dhe preferenca e saj e qartë për biznesin e madh. Sigurisht që nuk dëshiron të ofendojë punëdhënësit. Në këtë kuptim, Ministri aktual i Mjedisi, është një i dobët në krahasim me atë që do të zbatonte nëse do të vinte në pushtet. Ikonoklazma e tij kulturore dhe sociale padyshim do të shënonte fundin e politikës mjedisore dhe të natyrës në vendin tonë. Një arsye tjetër pse kjo parti shmang ta bëjë një politikë (pozitive) mjedisore një përparësi është se më pas do të detyrohej të merrte pjesë në iniciativa pozitive në dhjetëra vende në të gjithë ,një pyll i ri në një komunë, zgjerimi i një rezervati natyror, një plan për mbledhjen selektive të mbeturinave, një marrëveshje bashkëpunimi midis fermerëve dhe organizatave mjedisore, e kështu me radhë. Thjesht nuk e bën këtë sepse të qenit pozitiv dhe të ndihmosh në zhvillimin e zgjidhjeve nuk i përshtatet aspak axhendës së saj ekstremiste. VB (Socialdemokratët flamandë) janë plotësisht të njohur me idetë e tyre klasike të viteve 1930 dhe do të preferonin shumë më tepër t’i linin gjërat të përkeqësoheshin. Shumë politikanë kanë një vizion krejtësisht të ndryshëm për shoqërinë, megjithatë shumë thjesht i injorojnë topat që presin të futen në portë. Platforma politike e Social Demokratëve është padyshim e kuqe-jeshile dhe supozon se një mjedis i shëndetshëm është një e drejtë themelore për të gjithë shumicën ende nuk e kanë kapërcyer shqetësimin e tyre në lidhje me natyrën e qëndrueshme dhe politikën mjedisore. Politika mjedisore është ende shumë shpesh një luks, rrallë fiton kundër zgjedhjeve të vështira. Në prag të një kongresi ideologjik, është e rëndësishme që Social Demokratët të dërgojnë një sinjal të qartë se e gjelbra është me të vërtetë e lidhur pazgjidhshmërisht me të kuqen. Kjo do të thotë që ata e barazojnë restaurimin ekologjik me qëllimet sociale dhe ndërtojnë një program radikal dhe ambicioz social (veprimi) mbi të, duke demonstruar çdo ditë, nga të gjitha nivelet e partisë, se kjo është më shumë sesa thjesht .
Lëvizja anti-globalizim ka shumë fytyra dhe forma. Kur e shoh lëvizjen të zhvillohet, ndonjëherë e gjej veten të pakënaqur me pikat konkrete të veprimit. Për të qenë i qartë, dhe siç shpresojmë ta tregojë ky kontribut: Unë mbështes absolutisht një globalizim alternativ dhe e mirëpres këtë lëvizje të re globale. Megjithatë, nuk duhet të bëjmë gabimin duke ia hedhur të gjithë fajin thjesht korporatave dhe “politikanëve”. Roli dhe përgjegjësia e qytetarëve individualë është më e madhe nga sa disa (dëshirojnë të) mendojnë. Analizat e asaj që nuk shkon në aspektin shoqëror dhe mjedisor janë përgjithësisht të sakta, por sipas mendimit tim, ato kundërshtohen shumë shpesh me slogane boshe dhe alternativa të paqarta. Që një lëvizje të thotë, për shembull, se Banka Botërore ka të meta ose se një shumëkombëshe është një katastrofë sociale dhe/ose mjedisore është një sinjal i rëndësishëm. Megjithatë, lëvizja dhe presioni mbi qeverinë dhe komunitetin e biznesit për të ndryshuar bëhen vërtet të rëndësishme vetëm kur demonstrohen alternativat dhe masat konkrete të veprimit lidhen me to.6 Dhe në lidhje me masat e veprimit, unë besoj se fuqia e konsumatorit (ashtu si ajo e votuesit) absolutisht nuk duhet nënvlerësuar. Mund të tingëllojë paksa e modës së vjetër, por nëse kushdo që ngre një pikëpamje për një tjetër.Pavarësisht se sa të dukshme janë problemet mjedisore dhe sa të qarta janë ndikimi i tyre në produktin e brendshëm bruto ose çfarëdo që dikush e konsideron si barometër të prosperitetit, nëse situata socio-ekonomike është përgjithësisht e pajetueshme për popullsinë, interesi për situatën mjedisore do të jetë minimal.